حاشیه‌نشینی ربط مستقیمی به جغرافیا ندارد
حاشیه‌نشینی ربط مستقیمی به جغرافیا ندارد؛ ممکن است فردی در تجریش باشد و حاشیه‌نشین باشد
وی به عنصر مکان در داستان اشاره کرد و یادآور شد: نوع تفکری که در
داستان‌های اقلیمی رواج پیدا کرده، این است که اگر داستان اقلیمی باشد،
لازم است نمادهای اقلیمی در آن وجود داشته باشد، لذا داستان را می‌بریم به
آن سمت؛ و فراموش می‌کنیم که تهران و شهرهای بزرگ هم اقلیم دارند.
این منتقد ادبی در همین رابطه اضافه کرد: در یک سری کتاب‌های آموزش ژانر،
نوشته شده که تهران و شهرهای بزرگ مولفه‌هاو نمادهای مشترک ندارند که وارد
داستان اقلیمی شوند. مگر می‌شود شهری که پایتخت یک کشور است، با جمعیتی
بالای 12 میلیون در گونه اقلیمی قرار نگیرد؟!
انوار افزود: یکسری المان‌ها وجود دارد که نیاز است برای پرتاب کردن مخاطب
به اقلیم مورد نظر، در داستان ذکر شود. تهران پر از این المان‌هاست که
ظرفیت اقلیمی شدن داستان را فراهم می‌کنند؛ اما بحث اصلی در داستان اقلیمی،
آداب، رسوم و فرهنگ آن اقلیم است. اگر مولفه‌های فرهنگی را در تهران
بکاویم، می‌توانیم درباره تهران، داستان اقلیمی بنویسیم.
این منتقد ادبی با گریزی به حاشیه نشینی در تهران به عنوان یکی از مولفه‌های فرهنگی آن، تصریح کرد: این حاشیه نشینی به این معناست که در متن زندگی نباشیم و در صدد آماده سازی زندگی برای دیگران باشم. ممکن است این فضا از نظر جغرافیایی در حاشیه شهر باشد یا در مرکز شهر. بر می‌گردم به کتاب. ما در داستان‌ها آدم‌هایی داریم که محل زندگی افراد دیگر را آماده می‌کنند و در محلی که شرایط مناسب زندگی در آنجا فراهم نیست، زیست می‌کنند. بنابراین حاشیه نشینی ربط مستقیمی به جغرافیا ندارد و ممکن است فردی در تجریش باشد و حاشیه نشین محسوب شود.